Βρήκα την τελευταία ελεύθερη θέση στις 10 το πρωί, προτού η αίθουσα της ΕΣΗΕΑ γεμίσει ασφυκτικά. Να και μια πολιτιστική εκδήλωση, όπου οι νέοι είναι πολύ περισσότεροι από τους μεσήλικες, σκέφτηκα με ευχαρίστηση.
Νομίζω πως η τελευταία ταινία του, Εγώ ο Daniel Blake, προβλημάτισε πολλούς. Ιδίως οι σκηνές όπου οι υπάλληλοι της ιδιωτικής εταιρείας προσπαθούν να ακυρώσουν τα κοινωνικά επιδόματα που παίρνουν οι πιο αδύναμοι, ασκώντας ακόμα και βία εναντίον τους. Και συγκίνησε επίσης, αφού ο Ντάνιελ δηλώνει στο τέλος: "Είμαι πολίτης, Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο".
Όταν μπήκε, τον χειροκροτήσαμε όρθιοι, ενώ εκείνος χαμογελούσε ντροπαλά και με κάποια έκπληξη στο βλέμμα. Έχει πει ότι στην πατρίδα του δεν είναι τόσο δημοφιλής όσο στην ηπειρωτική Ευρώπη. Προσωπικά, τον ανακάλυψα στα μέσα του 1980, βλέποντας την ταινία "Poor cow" (1968) και, μετά το "Riff-Raff" του 1991, δεν έχασα καμία: "Βροχή από πέτρες", "Ladybird, Ladybird", "Γη και ελευθερία", "Το τραγούδι της Κάρλα", μέχρι το "Jimmy's Hall" και τον περσινό Ντάνιελ Μπλέικ.
Είναι ανθρωπιστής, τρυφερός και έντιμος, παθιασμένα διεθνιστής και αριστερός με τη γνήσια έννοια. Τον ενδιαφέρουν οι αδύναμοι όλου του κόσμου, αγωνιά για την καταστροφή του πλανήτη, πιστεύει στον αγώνα και κυρίως στην αλληλεγγύη που έχει χαθεί.
Όπως μας είπε χθες, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η άρχουσα τάξη είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση και παραχώρησε ελευθερίες και δικαιώματα στην εργατική τάξη. Από τη δεκαετία του 1980 ένιωσε να απειλείται και με τη Θάτσερ άρχισε να διαλύει την αλληλεγγύη και να απομονώνει τους ανθρώπους. "Οι πολιτικοί υποστηρίζουν μόνο τις επιχειρήσεις. Ακόμη και το Brexit είναι business", υποστήριξε, επιβεβαιώνοντας μάλλον όσους πιστεύουν ότι η εργατική τάξη στην Αγγλία παρασύρθηκε από τους επιτήδειους.
Μας είπε πόσο αγαπάει τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, ευχαριστώντας τον φίλο "Νίνο" (Φένεκ Μικελίδη), που διευθύνει το Πανόραμα 30 χρόνια τώρα.
Σε ερώτηση σχετικά με τις καταγγελίες σεξουαλικής εκμετάλλευσης των γυναικών στο Χόλιγουντ, απάντησε ότι αυτό θα συμβαίνει όσο η αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία θα αντιμετωπίζει τις γυναίκες σαν αντικείμενα. Σε σχετική ερώτηση, απάντησε ότι όποιες φοροελαφρύνσεις κι αν κάνει το ελληνικό κράτος σε αμερικανούς παραγωγούς, αυτοί θα πηγαίνουν πάντα σε χώρες με πολύ φθηνό μεροκάματο, όπως η Ρουμανία κι η Ουγγαρία. "Μόνο μια φορά με κάλεσαν στο Χόλιγουντ, αλλά δεν πήγα επειδή τα παιδιά μου ήταν μικρά και επίσης εκεί δεν παίζουν καλό ποδόσφαιρο", είπε χαριτολογώντας.
Όταν ρωτήθηκε ποιοι τον εμπνέουν, απάντησε "εκείνοι που αγωνίζονται για το κοινό καλό", όπως οι εργαζόμενοι στα τρένα, οι οποίοι αντέδρασαν δυναμικά στη μείωση προσωπικού επειδή εγκυμονούσε κινδύνους για τους επιβάτες, οι γιατροί στα νοσοκομεία και οι υπάλληλοι των γραφείων όπου απευθύνονται οι φτωχοί για μικρή οικονομική βοήθεια. Όταν η κυβέρνηση άρχισε να μειώνει τα γραφεία, για να αποθαρρύονται οι άνθρωποι λόγω απόστασης, οι υπάλληλοι διαμαρτυρόμενοι απήργησαν, με κίνδυνο να χάσουν τη δουλειά τους. Τον εμπνέει επίσης ο Κόρμπιν, επειδή κατάφερε να συσπειρώσει 600.000 μέλη στο Εργατικό Κόμμα, και ελπίζει να μην αλλάξει όταν πάρει την εξουσία.
Υπήρξαν φυσικά πολλές άσχετες ερωτήσεις, όπως για την Καταλονία, λες και ο πολιτικοποιημένος δημιουργός οφείλει να ξέρει ανά πάσα στιγμή τι συμβαίνει παντού στον κόσμο. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου τον ευχαρίστησε για την αλληλεγγύη του προς τον ελληνικό λαό και την υπογραφή που έβαλε για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους, αλλά η ερώτησή της μας προκάλεσε απορία: "Τι θα λέγατε στους καλλιτέχνες που δεν τολμούν να ασκήσουν κριτική στο καθεστώς (regime);" Προς στιγμήν νόμισα πως ήμουν σε άλλη χώρα και σε άλλη εποχή!
Ο σκηνοθέτης φάνηκε να ξαφνιάζεται, αλλά απάντησε πως οι καλλιτέχνες οφείλουν να λένε την αλήθεια, και ότι "ο κινηματογράφος προσφέρει πολλούς τρόπους για να την πεις."
Δυστυχώς, κανείς από όσους πήραν το πολυπόθητο μικρόφωνο, δεν έκανε την κρίσημη ερώτηση: "Υπάρχει μια νέα γενιά κινηματογραφιστών που θα σας διαδεχθεί;" Αυτό νομίζω μας καίει περισσότερο από την Καταλονία.
Νομίζω πως η τελευταία ταινία του, Εγώ ο Daniel Blake, προβλημάτισε πολλούς. Ιδίως οι σκηνές όπου οι υπάλληλοι της ιδιωτικής εταιρείας προσπαθούν να ακυρώσουν τα κοινωνικά επιδόματα που παίρνουν οι πιο αδύναμοι, ασκώντας ακόμα και βία εναντίον τους. Και συγκίνησε επίσης, αφού ο Ντάνιελ δηλώνει στο τέλος: "Είμαι πολίτης, Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο".
Όταν μπήκε, τον χειροκροτήσαμε όρθιοι, ενώ εκείνος χαμογελούσε ντροπαλά και με κάποια έκπληξη στο βλέμμα. Έχει πει ότι στην πατρίδα του δεν είναι τόσο δημοφιλής όσο στην ηπειρωτική Ευρώπη. Προσωπικά, τον ανακάλυψα στα μέσα του 1980, βλέποντας την ταινία "Poor cow" (1968) και, μετά το "Riff-Raff" του 1991, δεν έχασα καμία: "Βροχή από πέτρες", "Ladybird, Ladybird", "Γη και ελευθερία", "Το τραγούδι της Κάρλα", μέχρι το "Jimmy's Hall" και τον περσινό Ντάνιελ Μπλέικ.
Είναι ανθρωπιστής, τρυφερός και έντιμος, παθιασμένα διεθνιστής και αριστερός με τη γνήσια έννοια. Τον ενδιαφέρουν οι αδύναμοι όλου του κόσμου, αγωνιά για την καταστροφή του πλανήτη, πιστεύει στον αγώνα και κυρίως στην αλληλεγγύη που έχει χαθεί.
 |
| http://www.athinorama.gr/cinema/article/o_anupakouos_ken_loouts_apsifa_ta_kinimatografika_prepei-2524654.html |
Όπως μας είπε χθες, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η άρχουσα τάξη είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση και παραχώρησε ελευθερίες και δικαιώματα στην εργατική τάξη. Από τη δεκαετία του 1980 ένιωσε να απειλείται και με τη Θάτσερ άρχισε να διαλύει την αλληλεγγύη και να απομονώνει τους ανθρώπους. "Οι πολιτικοί υποστηρίζουν μόνο τις επιχειρήσεις. Ακόμη και το Brexit είναι business", υποστήριξε, επιβεβαιώνοντας μάλλον όσους πιστεύουν ότι η εργατική τάξη στην Αγγλία παρασύρθηκε από τους επιτήδειους.
Μας είπε πόσο αγαπάει τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, ευχαριστώντας τον φίλο "Νίνο" (Φένεκ Μικελίδη), που διευθύνει το Πανόραμα 30 χρόνια τώρα.
Σε ερώτηση σχετικά με τις καταγγελίες σεξουαλικής εκμετάλλευσης των γυναικών στο Χόλιγουντ, απάντησε ότι αυτό θα συμβαίνει όσο η αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία θα αντιμετωπίζει τις γυναίκες σαν αντικείμενα. Σε σχετική ερώτηση, απάντησε ότι όποιες φοροελαφρύνσεις κι αν κάνει το ελληνικό κράτος σε αμερικανούς παραγωγούς, αυτοί θα πηγαίνουν πάντα σε χώρες με πολύ φθηνό μεροκάματο, όπως η Ρουμανία κι η Ουγγαρία. "Μόνο μια φορά με κάλεσαν στο Χόλιγουντ, αλλά δεν πήγα επειδή τα παιδιά μου ήταν μικρά και επίσης εκεί δεν παίζουν καλό ποδόσφαιρο", είπε χαριτολογώντας.
Όταν ρωτήθηκε ποιοι τον εμπνέουν, απάντησε "εκείνοι που αγωνίζονται για το κοινό καλό", όπως οι εργαζόμενοι στα τρένα, οι οποίοι αντέδρασαν δυναμικά στη μείωση προσωπικού επειδή εγκυμονούσε κινδύνους για τους επιβάτες, οι γιατροί στα νοσοκομεία και οι υπάλληλοι των γραφείων όπου απευθύνονται οι φτωχοί για μικρή οικονομική βοήθεια. Όταν η κυβέρνηση άρχισε να μειώνει τα γραφεία, για να αποθαρρύονται οι άνθρωποι λόγω απόστασης, οι υπάλληλοι διαμαρτυρόμενοι απήργησαν, με κίνδυνο να χάσουν τη δουλειά τους. Τον εμπνέει επίσης ο Κόρμπιν, επειδή κατάφερε να συσπειρώσει 600.000 μέλη στο Εργατικό Κόμμα, και ελπίζει να μην αλλάξει όταν πάρει την εξουσία.
Υπήρξαν φυσικά πολλές άσχετες ερωτήσεις, όπως για την Καταλονία, λες και ο πολιτικοποιημένος δημιουργός οφείλει να ξέρει ανά πάσα στιγμή τι συμβαίνει παντού στον κόσμο. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου τον ευχαρίστησε για την αλληλεγγύη του προς τον ελληνικό λαό και την υπογραφή που έβαλε για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους, αλλά η ερώτησή της μας προκάλεσε απορία: "Τι θα λέγατε στους καλλιτέχνες που δεν τολμούν να ασκήσουν κριτική στο καθεστώς (regime);" Προς στιγμήν νόμισα πως ήμουν σε άλλη χώρα και σε άλλη εποχή!
Ο σκηνοθέτης φάνηκε να ξαφνιάζεται, αλλά απάντησε πως οι καλλιτέχνες οφείλουν να λένε την αλήθεια, και ότι "ο κινηματογράφος προσφέρει πολλούς τρόπους για να την πεις."
Δυστυχώς, κανείς από όσους πήραν το πολυπόθητο μικρόφωνο, δεν έκανε την κρίσημη ερώτηση: "Υπάρχει μια νέα γενιά κινηματογραφιστών που θα σας διαδεχθεί;" Αυτό νομίζω μας καίει περισσότερο από την Καταλονία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου